صدای نسل جدید از زبان بیلی آیلیش

دو سه سالی هست که اسم بیلی آیلیش در فضای موسیقی روز جهان گل کرده؛ خواننده‌ی جوانی که علی‌رغم سن پایینش، بخشی از جوایز معتبر موسیقی را درو کرده، روی جلد مجله‌ها رفته و لباس‌های گران‌قیمت گوچی روی تنش نشسته. تمامیتِ تأثیری که آیلیش روی چشم‌انداز موسیقی پاپ دارد، از زمزمه کردن‌های بدون آوازش گرفته تا مُدِ شلخته‌اش که خلاف جریان است، و نیز حس «این واقعاً منم» که به طرفدارانش می‌دهد، باعث شده قبلی‌های او از مد افتاده به نظر برسند.

در یک صبح سرد، آیلیش در خانه‌ی دو اتاق خوابه‌ی پدر و مادرش در هایلند پارک (Highland Park) لس‌آنجلس شرقی است؛ جایی که در آن بزرگ شده و حالا به نظر می‌آید اعیان‌سازی در این خیابانِ به خصوص متوقف شده است. اگر پیشرفت او را دنبال کرده باشید، احتمالاً می‌دانید که محل زندگی خودش را برای مصاحبه ترجیح می‌دهد. حتی ممکن است در جریان باشید که اکثر اوقات هنگام مصاحبه، روی یک نیمکت زیر پنجره‌ی آشپزخانه، در صدارسِ مادرش مگی بیرد (Maggie Baird) انجام می‌شود. مگی هرازگاهی سروکله‌اش پیدا می‌شود تا موزی تکه‌تکه کند و بیشتر از آن مطمئن شود همه‌چیز تحت کنترل است. دخترش با یک «باشه مامان!» کج‌خلق به حضور مادرش واکنش نشان می‌دهد که به نظر نمی‌رسد مگی را ناراحت کند.

آیلیش، که نام کامل او بیلی آیلیش پایرت بیرد اوکانل است (Billie Eilish Pirate Baird O’Connell) (بیلی برگرفته از نام پدربزرگ مادری او، ویلیام (William) است که چند ماه قبل از تولد او از دنیا رفت؛ آیلیش نام دوقلوهای به‌هم‌چسبیده‌ی ایرلندی بود که پدر و مادرش از مستندی تلویزیونی دیدند؛ پایرت نامی است که برادر بزرگتر او، فینیس اوکانل (Finneas O’Connell) قبل از آن‌که به دنیا بیاید صدایش می‌کرد، و بعد از آن نام خانوادگی‌اش می‌آید.) پاهایش را با بی‌میلی در جوراب‌های ورزشی‌اش فرو کرده است. او شلوارک بسکتبالی و هودی سفید پوشیده و ریشه‌ی موهایش به رنگ سبز لجنی است. با اینکه ابعاد لباس‌هایش به کوچک بودن اندامش دامن می‌زند، اما حتی وقتی گوشه‌ی آشپزخانه نشسته، حضور آیلیش بزرگتر از اندازه‌ی عادی به نظر می‌رسد. جایی که گربه‌وار به دنبال نور آفتاب است. صدای صحبت کردنش بلند و جسور و با ناسزا همراه است، و هیچ‌گاه عقب نمی‌کشد، مگر آن‌که خودش بگوید که دارد عقب می‌کشد که خودش معتقد است حق ویژه‌ی اوست.

او می‌گوید: «شاید مردم به این خاطر من را قانون‌شکن می‌دانند که فکر می‌کنند باید خودشان این قوانین را دنبال کنند و من نه. اگر توانسته باشم باعث بشوم کسی راحت‌تر تصمیم بگیرد که دوست دارد چه کاری انجام بدهد، نه این‌که چه کاری از او انتظار می‌رود، عالی است. اما درباره‌ی خودم هیچ‌وقت متوجه نشدم که چیزی از من انتظار می‌رود. فکر کنم اتفاقی که افتاد این بود که هیچ‌وقت نفهمیدم باید چیزی را دنبال کنم. هیچ‌کس چیزی به من نگفت، پس هر کاری دوست داشتم کردم.»

آیلیش نه مثل تیلور سویفت (Taylor Swift) گروه دارد، نه مثل آریانا گرانده (Ariana Grande) حلقه‌های تیفانی و نه مثل کتی پری (Katy Perry) منحنی‌های جذاب. با این‌که از نزدیک آدم شوخ و سرزنده‌ای است، اما فضای هنر او بسیار تاریک است؛ آیلیش در ۱۳ سالگی با خواندن از شهرهای سوخته و آسمان‌هایی پر از بمب‌های آتش‌زا در تک‌آهنگ «چشم‌های اقیانوسی (Ocean Eyes)» که برادرش نوشته بود، به شهرت رسید. ویدیوهای او پر از حس‌های شوم است؛ اشک‌های سیاه که از چشمانش که آرایش سنگینی دارد می‌ریزد، رُتیل‌هایی که از دهانش بیرون می‌خزند، سوزن‌هایی که به پشتش می‌خورند و سیگارهایی که یکی بعد از دیگری روی گونه‌هایش خاموش می‌شوند. (احتمالاً لانا دل‌ری (Lana Del Rey) که تأثیر زیادی رویش داشت هم چنین محیط صوتی مشابه و محزونی را ایجاد کرده، اما او تلاش کرد یک نماد آشنا و در عین حال غیرعادی خلق کند.) اما نسل آیلیش با واقعیت‌های ترسناکی به دنیا آمد. حملات ۱۱ سپتامبر سه ماه قبل از تولد او اتفاق افتاد و خطر تغییر آب‌وهوا و تیراندازی در مدارس، ظهور فعالان نسل جدیدی همچون گرتا تونبرگ (Greta Thunberg) و بازماندگان حادثه‌ی تیراندازی پارکلند، به ترتیب همگی با اینترنت تشدید و سرعت بخشیده شدند. اتفاقاتی که تا اندازه‌ای در فضای موسیقی آیلیش هم رواج دارد و تأثیراتش محسوس است.